Zilver en Brons op World University Championships!

Van 10 tot en met 12 vonden in Shanghai de World University Championships roeien plaats, de Wereldkampioenschappen voor studenten. Eva Simkens en Eline van Marle roeiden hier samen met Jocelyn Spruit en Kim Janssen in de W4-, Melle le Fevre roeide met Thomas van Tussenbroek (Vidar), Ruben Houkes (Amstel) en Tijmen van Rietbergen (Argo) in de LM4-, gecoacht door Tritonees Marten Bus. Eva en Eline wonnen hier zilver, Melle en Marten gingen met het brons naar huis!

Roeister Eline van Marle vertelt over het bijzondere toernooi:

“Na een lange vlucht kwamen Eva Simkens en ik  op maandag 6 augustus 2018 aan in Shanghai om samen met Kim Janssen (NER) en Jocelyn Spruit (OKE) deel te nemen aan het FISU WK (de wereldkampioenschappen voor studenten). Bij de eerste stap buiten de airconditioning van het vliegveld schrokken we ons een hoedje. De temperatuur van tegen de 40 graden Celsius gecombineerd met een luchtvochtigheid van tussen de 70 en 90% leken omstandigheden waarbij het roeien van een 2km wedstrijd onmogelijk zou zijn. We besloten daarom eerst te wennen aan het weer en nog niet te gaan roeien. We hebben deze dag gebruikt om het resort waar we verbleven een beetje te verkennen en om naar de baan te gaan om onze boot te zien.

Op de baan troffen we een gloednieuwe Kanghua vier zonder aan, een Chinees merk waar we nog nooit van gehoord hadden. Het was erg moeilijk om de boot, Pei Sheng genaamd, goed af te stellen. Bankjes werden verhoogd, schoenen gewisseld, dollen zo laag mogelijk gezet en er moesten zelfs langere slidings komen om onze Nederlandse benen in de boot te laten passen. Gelukkig hadden we wel toevallig de juiste opstelling, want de boot anders opriggeren bleek onmogelijk. Na een aantal korte trainingen om de boot af te stellen (veel langer was ook niet te doen in de hitte), was de boot klaar om in de racen en deden we op woensdag onze laatste wedstrijd specifieke training voor de race for lanes van die vrijdag: de eerste 750m van de race. We voeren snellere tijden dan we ooit in Nederland hadden gevaren hadden we veel zelfvertrouwen gekregen dat we in ons gekke bootje een goed toernooi zouden kunnen varen. De rest van de trainingen in Shanghai waren rustig. Het zware werk hadden we in Nederland al gedaan, dus we moesten nu vooral zorgen dat we los en sterk aan de start zouden verschijnen. Korte roeitrainingen werden daarom afgewisseld met zwemmen, wandelen, rekken en ergometeren.

De donderdagavond voor onze eerste race, rond roeiersbedtijd, kregen we nog een berichtje van onze coach Steve Stewart dat de race for lanes van de ochtend erop veranderd was in twee heats. Groot-Brittannië had zich bijgeschreven in de vier zonder met meiden die ook in de acht zouden starten. Dit hadden we totaal niet verwacht en een beetje flabbergasted gingen we slapen, want de volgende ochtend zouden we moeten strijden voor ons plekje in de A-finale, die door de bijschrijving niet meer verzekerd was.

De eerste racedag was de spanning zeker aanwezig. Niet alleen hadden we nog nooit in deze opstelling geracet (twee weken voor vertrek hebben we een roeister moeten wisselen ivm een blessure), maar we hadden ook nog nooit geracet met zo’n extreme hitte. Ons hitteplan was als volgt: we zouden een deel van de warming up op de ergometer in de airconditioning doen, we namen ijs mee in de boot voor verkoeling, hadden witte natte shirts aan tijdens het oproeien en het oproeiprogramma was ingekort. Eenmaal aan de start was de spanning om te snijden. We lagen tussen Groot-Brittannië en India in. Uit de start wisten we India snel af te schudden en streden we tegen Groot-Brittannië voor die ene plek die rechtstreeks toegang gaf tot de A-finale. Na een paar honderd meter raakten we echter de grip op de Britse boot kwijt. Uiteindelijk kregen we weer een beter ritme te pakken, maar het was te laat en we moesten zaterdag een herkansing varen om alsnog in de A-finale te kunnen komen.

Er moesten dingen beter, vooral in de eerste kilometer van de race en we hebben de herkansing daarom gebruikt om dat te oefenen. We wisten inmiddels dat we India makkelijk voor konden blijven, dus er was ruimte om te experimenteren. De afspraak was om in de volle hitte de eerste kilometer zo hard mogelijk weg te gaan, afstand te nemen op de rest van het veld, dat daardoor ontmoedigd zou raken, om daarna energie te sparen door uit te zakken naar een AT-ritme. Dit lukte ons goed en op de kilometer hadden we 11 seconden voorsprong. Dit gaf ons de mogelijkheid om vanaf daar te sparen voor de finale die we de dag erna zouden varen. In de avond hebben we nog een wandeling gemaakt en goed het raceplan doorgesproken. De laatste race van het seizoen stond voor de deur. Niets hoefde meer gespaard te worden. Een motiverende gedachte om echt alles er uit te halen.

Zondag, finaledag. Het was qua weer een totaal andere dag, want er was een typhoon onderweg naar Shanghai. Voor ons was het heerlijk, want dat betekende veel regen en veel wind: precies was Nederlanders gewend zijn! We besloten dit als voordeel te zien en gingen vol goede moed de startblokken uit. Al snel konden China, de VS en Zwitserland niet meer bijblijven en was de strijd om de medailles begonnen. Italië en Groot-Brittannië waren onze grote concurrenten. Door aanvallend te blijven varen en lange halen te maken in de tegenwind, schoven we weg van Italië en hadden we zilver bemachtigd!! Groot-Brittannië bleek helaas te snel, maar deze tweede plek voelde zeker als een overwinning voor ons. We hadden een ijzersterke race neergezet en waren tijdens het toernooi nog gegroeid als ploeg. Een periode van 12 maanden kei hard trainen werd bekroond met de grootste medaille die we tot nu toe behaald hadden. Reden voor een feestje!”