Nabeschouwing NKIR

Een najaar wordt gekend door de grote hoeveelheid neerslag, en dat geldt ook voor Triton afgelopen maanden; het is een blikken regen geweest. En dit is dan ook de perfecte omschrijving voor het NK indoorroeien 2021, nog nooit heeft Triton zo een succesvolle NKIR gekend. Gezien het grote aantal startende roeiers en ploegen (maar liefst 53) zal niet iedereen aan bod komen in dit verslag, maar het grote aantal hoogtepunten zal zeker niet onbesproken blijven.

Achter de schermen was de NKIR op zijn zachts gezegd chaotisch, dagelijks passeerde wisselende berichten de mail en telefoon van Triton. Uiteindelijk hebben enkele verenigingen, vanwege de oplaaiende Corona cijfers, besloten om de NKIR niet te starten. Wat misschien maar goed is, de NKIR was ook met een beperkt aantal roeiers en coaches druk genoeg. Lichte roeiers moesten bijvoorbeeld tussen het wegen (twee uur voor de start) en de daadwerkelijke start de sporthal verlaten. In de sporthallen werden groepjes roeiers en coaches van hot naar her gestuurd, en ook uit bewegen was niet mogelijk. Desalniettemin hebben de roeiers en roeisters van Triton zich door deze chaos niet van de wijs laten brengen.

De eerste Tritonezen die de wedstrijdhal mochten betreden waren de Damesch. In een veld van 72 vrouwen starten er 10 dames van Triton. Over de grote linie doen de donkerblauwe dames het goed, de besproken race plannen worden uitgevoerd en er worden strakke tijden neergezet. Een resultaat wat hier toch met kop en schouders bovenuit steekt is de tijd die door Eleonore Veldman wordt neergezet. Als derdejaars roeister zet Eleonore op deze NKIR namelijk een tijd neer van 6:59,5. Deze tijd, ook wel een ‘sub 7’, wordt niet vaak door Utrechtse dames behaald, en resulteert in een prachtige derde plek in het DG veld voor Eleonore. Gezien de korte tijd die Eleonore pas in de roeisport besteed heeft, doet deze ‘sub 7’ toch zeker beloven naar meer. Op het DG veld volgt het LDG veld. Ook hier is het een relatief onervaren roeister die een mooie prestatie neerzet. Tweedejaars Kike Wolters zet een tijd van 7:37,1 neer, en wordt hiermee elfde. Bij de lichte dames zie je toch dat het enthousiasme er bij de start goed in zit, waar de meiden van Triton vrij hard weg gaan. Uiteindelijk komt de man met de hamer dan toch iets eerder dan je misschien hoopt. Desalniettemin een goede manier om de harde les te leren dat je écht altijd naar Coen en zijn raceplan moet luisteren.

Het is toch weer het HG veld waar Triton laat zien de sterkste, snelste en meest geharde mannen te hebben. In een veld van 78 weten de ouderejaars zware mannen een eerste, tweede, vierde en vijfde plek binnen te halen. Waar de favoriet van de commentatoren (het zal u niet verrassen een Nereid) hard van start gaat, wordt het halverwege de race duidelijk dat de beste man voor de ‘vlieg en sterf’ tactiek ging. Met ongelofelijk stabiele halen en ritme wordt de afstand tussen Jaap Schenck en de Nereid al snel kleiner. In de laatste 300 meter weet Jaap de leiding over te nemen, en wordt uiteindelijk met een tijd van 6:02,0 eerste in het HG veld. Ook ploeggenoot Casper van der Steen proeft bloed, en stuift in een daverende eindsprint de Nereid voorbij in de laatste 100 meter. Hierachter eindigen Steven Bos en Timo van der Eijden met een verschil van 0,1 seconde op een vierde en vijfde plek. Ook in dit veld doet een redelijk onervaren roeier het bijzonder goed. Hugo Kuipers weet tiende te worden. Ook bij deze jonge roeier geldt nog wel dat de ogen soms nog net wat groter zijn dan de benen, wat alleen maar belooft dat er volgend jaar misschien nog wat meer in zit. Na de zware mannen zijn de minder zware mannen aan de beurt. In het HG veld starten 30 roeiers, waarvan 7 van Triton. Hier eindigen de Utrechtse mannen in het algemeen keurig in het midden van het veld.

Ook de net gevormde club ploegen starten de NKIR. Zowel in het mannen als het vrouwen veld doen er twee boten mee; de net geselecteerde club8, en de topc4, bestaande uit de laatst afgevallen wedstrijd selectanten. De mannen club8 gaat weg op een vierde plek, maar laat zien dat ze zich aan een raceplan kunnen houden, en schuiven stukje bij beetje op in het veld. Uiteindelijk eindigen zij op een tweede plek. Niet heel ver hier achter eindigt de topc4. Hoewel zijn nog maar enkele maanden in de roeiboot, of op de ergometer, zitten weten zij een vierde plek te behalen. Met maar 2,3 seconde verschil voelt de club8 de hete adem van deze jonge Tritonezen misschien al in de nek. Ook de dames club8 doet mee voor de taarten. Waar zij niet al te voorbarig van start gaan, op een 11e plek in een veld van 15, weten ze na 500 meter het ritme te vinden. Vanaf dit punt halen de dames ploeg na ploeg in. Uiteindelijk weten zij een knappe derde plek te behalen.

Uiteindelijk breekt dan het hoogtepunt van de dag aan: de NK-velden. De winnaar van de SB of SA velden zijn namelijk niet alleen NKIR winnaars, maar winnen ook de Nederlandse titel. De eerste die strijdt om een Nederlandse titel is Max Gompel. Hij gaat als derde weg in het HSA veld. Ook nu is het voormalig ploeggenoot Stefan Slagter van Gyas die Max het vuur aan de schenen legt. Uiteindelijk weet Max zijn rivaal op het halverwege punt in te halen, en gaat Max aan kop. Dit weet Max de resterende 1000 meter uit te bouwen, en eindigt met een tijd van 6:24,9. Hiermee wordt Max eerste, en tevens Nederlands kampioen. Eenmaal op het podium laat Max zien dat hij nog adem over heeft, en zingt in zijn eentje voor tien het Licht lied.

En dit is niet de enige titel die mee terug naar Utrecht gaat. Niet veel later starten Pieter van Veen en Eli Brouwer respectievelijk het HE en HSB veld. Pieter van Veen vaart een strak schema, en zit op een vierde plek, tot de laatste 500 meter aangaat. In deze laatste 500 meter laat Pieter de eindsprint van de dag zien, trapt vier seconde van zijn split af, en stuift op de top 3 af. Top op de laatste meters maakt Pieter het alle deelnemers, en alle toeschouwers ongelofelijk spannend. In de laatste 250 meter haalt Pieter nummer twee en drie in. Tot op de laatste 10 meter gaan Pieter en concurrent Stijn Wieling van Skøll gelijk op, en dan in de laatste haal weet Pieter nog net wat harder te trappen. Met een verschil van 0,1 seconde wordt Pieter Nederlands Kampioen in het HE veld. Ook ploeggenoot Eli Brouwer weet het de coaches flink spannend te maken. Eli vertrekt op een zesde plek, in een veld bestaande uit 40 mannen. De eerste 1000 meter passeert Eli als vierde, waar hij bij de 1500 meter al tweede ligt. Tijdens de laatste 500 meter maakt ook Eli er een spannende strijd van. Toch ligt de snelheid en het tempo bij Eli flink wat tikken hoger dan bij zijn tegenstander uit Rotterdam. En zo lukt het ook Eli om als eerste over de streep te komen. Beide mannen eindigen met een tijd van onder de 6:00,0 en met het eremetaal om de nek, iets wat gevierd werd met een luide vreugdekreet van hoofdcoach Coen Eggenkamp.

Nadat de middengroepen en ouderejaars van Coen hebben laten zien wat ze in hun mars hebben, is het aan de pupillen van Dionne Houtzager om de eer van Triton hoog te houden. De nieuwe Z.E.T.I.’s zijn sinds oktober aan het selecteren, wat uiteindelijk de week voor de NKIR afgerond is. De NKIR zal de wedstrijd zijn waar zij als ploeg hun debuut maken. Als eerste ondergaan de Z.E.T.I. lichte damesch deze vuurdoop. Met een lentelid, een ouderejaars competitie roeier, een voormalig Skøll roeister en een junior zijn de verwachtingen hoog voor deze dames. En dit weten de ervaren eerstejaars ook waar te maken, zij eindigen op een derde plek.

De voorbereiding van Z.E.T.I. EjL belooft veel goeds voor de rest van het jaar, zij zaten al keurig buiten de sporthallen op een bankje pannenkoeken weg te werken. Iets wat allicht onnodig is voor de NKIR, waar op maximaal winter gewicht gestart wordt, maar wat desalniettemin een mooie oefening is voor de rest van het seizoen. En dat de pannenkoeken brandstof goed in de benen zit wordt enkele uren later duidelijk. Door een strakke race te varen eindigen zij op een derde plaats, iets wat in voor EjL van Triton een goede prestatie is. Een speciale ‘schreeuwuit’ nog voor Manel Visscher, die van alle lichte pikken in de top 5 het hoogste tempo weet te tikken.

De damesch die dit jaar zeer eventueel EjD zullen worden laten dit jaar een enorm enthousiasme en motivatie zien. Dit is goed te merken op de indoor en outdoor, waar ze als fanatiekste mee staan te springen, in de (vroege) boot trainingen die ze zonder gemopper doen, maar vooral ook door hun vrolijkheid tijdens nabesprekingen en lunches in de zaal. Dat dit de succesformule is tot een vruchtbaar jaar moet nog blijken, maar in ieder geval laat de NKIR goede beloftes zien. De dames houden zich over het algemeen goed aan hun streeftijden, wat toch vaak moeilijk blijft voor de nieuwelingen, en worden daarmee vijfde in het EjD veld.

Als allerlaatste start het EjZ veld op de NKIR. De Z.E.T.I.’s van EjZ hebben dit jaar extra grote schoenen om in te wandelen, het voorgaande jaar is namelijk het NKIR record verbroken. Op deze NKIR, die op de ergometers op de Driewerf werd verroeid, is er namelijk een tijd van 6:18,2 neergezet. Dat deze tijd dit jaar niet gehaald zou worden was van tevoren al duidelijk, al hebben de mannen van Z.E.T.I. EjZ er alles aan gedaan zo dichtbij mogelijk te komen. Ondanks de grote druk op de schouders van de mannen weten ze hun kruit niet te verschieten in het eerste deel van de wedstrijd. De mannen komen als tweede aan bij het 1000 meter punt, met Laga voor zich en Nereus vlak achter zich. Gedurende de laatste 500 meter weten de mannen Nereus steeds verder achter zich te laten, en kruipen ze dichter naar Laga toe. Een eindsprint zit er net niet meer helemaal in, en ze eindigen 2,2 seconde achter Laga op een tweede plek.

Zo eindigt de laatste wedstrijd van het jaar 2021. Een jaar wat gekenmerkt is door heel veel teleurstelling door wedstrijden die afgelast werden, maar ook door heel veel blijdschap door de vele blikken die uiteindelijk toch getrokken zijn. Alle najaarswedstrijden die verroeid zijn tonen een grote potentie over de gehele linie van de middengroepen en ouderejaars ploegen, waar vooral ouderejaars zwaar zich in de Nederlandse kijker heeft gespeeld. Coen Eggenkamp heeft ondanks twee corona jaren een mooie en brede middengroep weten te behouden die het aankomende jaar veel goeds belooft. Maar ook de eerstejaars ploegen beloven dit jaar veel goeds; voor het eerst in vijf jaar is het gelukt om met alle vier de eerstejaars ploegen in de top 5 te eindigen. Iets waar Dionne Houtzager en de coaches enorm trots op kunnen zijn, na een pittige selectie lijkt het kaf van het koren geschoren te zijn, en staat er een mooie groep eerstejaars klaar voor het nieuwe seizoen. En al deze successen uit het verleden, en rooskleurige toekomstbeelden werden de volgende dag nog één keer goed gevierd op de intraining. Dit jaar op ‘de Punt’, maar desalniettemin een memorabele middag, en een waar de wedstrijdroeiers het dit jaar mee moeten doen.

Foto: Ellen de Monchy